Herkese, her yere uzak lakin tabiata yakın

Gece vakti Siirt’e giriyoruz… Yol çok uzun. Burası birçok vilayet için en uzak kent… Bir epey açız. Her ne kadar Siirt büryan kebabı diye tuttursam da öğle saatlerinde bittiğini, sabah kahvaltısında bile büryan kebabı yediklerini öğreniyorum. O saatte bulmak imkânsız. Bir yerde, öbür bir şeyler yemek için oturduk lakin hâlâ kalacak bir yerimiz yok. Ne yapacağız? Otele gitmek üzere bir niyetim de yok. Neyse ki çok sağlam gezgin dostlarım var.

Bir-iki bildiri sonrası daha yemeğimiz bile gelmeden yerimiz hazır. Fas’tan ülkemize okumak için gelmiş ve bunun için Siirt’i seçmiş Faruk Şarşavi ile onun okuldan hocasının kardeşi Selman Can bizi konuk ediyor. Güya yakın bir arkadaşımızın meskenine gitmiş üzere karşılanıyoruz. İlah konuğu olmak için Siirt çok gerçek bir adres. Süryanice manası ‘yüksek ruhlar’ olan Tillo, herkesin mutlaka ‘gidin, görün’ dediği yerlerden biri. Biz de seyahatimize Tillo ile başlıyoruz. Siirt merkeze birkaç kilometre uzaklıkta. Köyü şöyle bir dolaştıktan sonra kale alanına çeviriyoruz yolumuzu. Oradan Botan Çayı’nı izlemek olağanüstüymüş… Geniş otoparkına aracımızı bıraktıktan sonra falezlere hakikat ilerliyoruz. Minicik bir cam teras var. Cam terasları pek sevmesem de buraya kadar gelmişken görmeden olmaz. Küçük bir fiyat karşılığı girebiliyorsunuz.

Hayatımda gördüğüm en küçük cam teras olduğunu söyleyebilirim. Falezin görüntüsü nitekim harika. Epeyce yüksek. Etrafı masalı sandalyeli piknik alanlarıyla dolu. Dikkatimi çeken en kıymetli şey, etrafın çöp dolu olması. Bu türlü harika bir görüntüde, bu türlü ihtişamlı falezlerde bu çöpler nasıl olabilir? Çok üzücü! Bir diğer merak ettiğim yer Rasıl Hacar yani Delikli Taş. Siirt’e 4 kilometre uzaklıktaki Delikli Taş’ın olduğu alana girmek için de fiyat ödemeniz gerekiyor. Delikli Taş’a çok yakın, süper görünümlü bir kafe var. Ne sıcak ne soğuk bir gün lakin her şey uçuyor rüzgârdan. Kafeden biraz aşağıya yürüyünce asıl aradığım yeri de buluyorum. Milattan evvelki yüzyıllardan birinde, beşerler tarafından ve elle oyulmuş bu mağara tam 350 metre yükseklikte. Araştırmalar sonucunda barınma emelli yapıldığı anlaşılmış. Bizim göremediğimiz alt tarafında elle kazıldığına dair ibareler görülebiliyormuş. İnanılır üzere değil. O kadar yükseklikte ve orada nasıl barınmışlar? En hoş tarafı da Uluçay olarak bilinen Botan Çayı’nın harika turkuvaz rengi. Fotoğraflarda hiç oynama yapılmamış. Gözümle görebiliyorum bunu. O denli olağanüstü. Delikli Taş’ın ve öbür görüntü noktalarının kenarı demir parmaklıklarla çevrilmiş. Lisana kolay. Tam 350 metre yüksekteyiz, doğal ki hayli tehlikeli.

Siirt-Bitlis ortasındaki otoyolun çabucak kenarında görülen kalker oluşumlar da ziyaret etmeye kıymet. Lokal halkın konutunda kalmak ve onlarla gezmek, bu türlü pek bilinmeyen yerleri görebilmek için bir talih. Yol yapılmadan evvel dümdüz uzanırmış kayalar; lakin yol yapılırken ve vakitle kimi kısımları kırılmış. Bu hali bile harika. Kırılmadan evvelki hali delik bir taşı andırdığından buranın da ismi Delikli Taş kalmış fakat pozisyonlarda çıkmıyor. Olağanda mağaraların içinde görebildiğimiz oluşumları bir yolun kenarında görmek çok değişik bir tecrübe oluyor doğrusu. Yol o kadar kalabalık bir kamyon trafiğine sahip ki karşıdan fotoğraf çekebilmek biraz sıkıntı. Trafiğe çok dikkat etmelisiniz.

Siirt denince birinci akla gelen yer Veysel Karani Türbesi. Kabrin tam olarak burada olup olmadığıyla ilgili rivayetler dolaşsa da Veysel Karani’nin türbesi burası. Geniş bir kompleks içindeki türbenin etrafı çeşitli yeme-içme ve ikramlık dükkânlarıyla çevrili. Siirt’e gitmenin en hoş yolu Kurtalan Ekspresi’ni kullanmak. Doğu Ekspresi kadar tanınan olmadığından ve halk ulaşımda kullandığından bilet bulabilmek kolay. İster giderken ister dönerken bu yolu denemenizi öneriyorum. Ben sonbaharda kullandım. Tüm mevsimlerde Doğu’ya giden trenlerin hepsine binmiş biri olarak sonbaharda bir tren penceresinden bakmak kadar harika öteki bir seyahat tipi yok.